แนวทางดั้งเดิมที่ก็คือการแยก SharePoint ออกเป็นชั้นโลจิคอล 3 ระดับ โดยขึ้นอยู่กับว่าจะต้องกู้ข้อมูลกลับคืนมาบ่อยครั้งมากน้อยเพียงใดในแต่ละระดับ ข้อมูลระดับแรกก็คือข้อมูลที่ผู้ใช้ต้องกู้กลับคืนเป็นประจำ อาทิเช่นเอกสารลิสต์และไซด์ที่เผลอลบไปโดยไม่ตั้งใจหรือมีความเสียหายเกิดขึ้นเป็นต้น ผู้ดูแลไซด์หรือผู้ใช้จะทำการกู้ข้อมูลข้อมูลเหล่านี้กลับคืนมาเอง ข้อมูลระดับสองเป็นขั้นตอนการแบกอัพและกู้ข้อมูลกลับคืนที่ทันสมัยมากกว่า โดยมีผู้ดูแลเว็บฟาร์มคอยจัดการกับงานเหล่านี้ อาทิเช่นการกู้ข้อมูลกลับคืนหรือขั้นตอนธุรกิจต่อเนื่องในกรณีที่มีฮาร์ดแวร์เสีย ย้ายข้อมูล หรือมีการทำงานที่เกี่ยวกับดาตาเบส ข้อมูลระดับที่สามปกติมักเรียกว่าขั้นตอนการกู้ความเสียหายจากภัยพิบัติ ซึ่งจะอยู่ในรูปของการออกแบบระบบโครงสร้างพื้นฐานที่อยู่ห่างไกลออกไป เพื่อให้แน่ใจว่าระบบมีความพร้อมในการให้บริการสูงอยู่เสมอ โดยการใช้ระบบสำรองและกำจัดปัญหาจุดเสียเพียงจุดเดียวแต่ทำให้ระบบล่มทั้งหมด พูดอีกแง่หนึ่งก็คือ แทนที่จะมองข้อมูลโดยแบ่งออกเป็น 3 ระดับ เพื่อตอบสนองต่อความต้องการกู้ระบบจากภัยพิบัติหรือกู้ข้อมูลกลับคืนมา แต่คุณสามารถลดความเสี่ยงของข้อมูลสูญหายได้ โดยการออกแบบระบบที่มีขนาดเหมาะสมเพื่อลดปัญหาจุดเสียเพียงจุดเดียวที่ทำให้ระบบล่ม และใช้องค์ประกอบเซิร์ฟเวอร์แบบมาตรฐานเป็นหลัก ผมมักจะใช้เซิร์ฟเวอร์ IIS ฟร้อนต์เอนด์และแอพลิเคชันเซิร์ฟเวอร์ SharePoint (อาทิเช่น crawl/indexing) เป็นส่วนหนึ่งของระบบย่อยฟร้อนต์เอนด์เสมอ อ่านข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ http://www.microsoft.com/thailand/technet
